Rodział III

*Perspektywa Agnieszki*

Ten dzień był najgorszym dnie w moi życiu. Moja najlepsza przyjaciółka miała umrzeć nie dość, że leżała już pół roku w szpitalu to teraz jeszcze to. Nie wiedziałam, co mam robić, traktuje ją jak siostrę, której nigdy nie miałam. Nie wiem, co bez niej zrobię. Siedziałam w swoim pokoju tępo wpatrując się w zdjęcia na ścianie, nasze wspólne zdjęcia. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach, nie miałam zamiaru ich ścierać. Z rozmyślań wyrwałam mnie dźwięk mojego telefonu , chwile wsłuchiwałam się w piosenkę która wydobywała się z urządzenia . Była to melodia którą bardzo dobrze znałam , śpiewałyśmy ją z Moniką jak głupie przed jej chorobą , przypominała mi chwile kiedy jej uśmiech nie był wymuszany , kiedy cieszyła się z wszystkiego . Postanowiłam odebrać:

- Słucham?

-Hej Aga, z tej strony Anka- usłyszałam po drugiej stronie.

-Hej poznaje- powiedziałam – Coś się stało? Coś z Moniką?

- Nie, z Moniką wszystko okej, jeśli to, co się dzieje można tak nazwać- powiedziała- Chciałam zapytać jak tam poszła wam rozmowa z nią?

- Nie poszła.- odpowiedziałam prawdę- Ale nie zamierzam się poddawać, muszę coś wymyślić.

- Wiedziałam, że tak będzie- westchnęła ciężko- Jest strasznie uparta.

- Nie powiem, że nie.

- Wiesz nie wiem, co mam robić, chciałabym jakoś pomóc, ale nie mam nawet takich możliwości…- przerwała naglę.

- O co chodzi?- zapytałam.

- Bo tą operację można zrobić tylko w USA lub Anglii.

Zamyśliłam się na chwile i nie słuchałam, co mówi do mnie Anka, po chwili jej przerwałam i powiedziałam:

- Mam pewien pomysł, więc będę kończyć. Przepraszam, jak coś z niego wyjdzie to dam znać. Pa- i się rozłączyłam nawet nie czekają na reakcję z strony siostry przyjaciółki.

Szybko włączyłam komputer i zarejestrowałam się na Twitterze, wiedziałam, że Monika posiada konto, więc ja odszukałam i dodałam do obserwowanych. Później weszłam na profil, Niall’a Horona i kliknęłam, aby wysłać wiadomość prywatną, w temacie napisała, że proszę, aby nie ignorował tej wiadomości i że to dla mnie bardzo ważne. W treści opisałam, o co chodzi i że proszę tylko o to, aby się tym zainteresował, dodałam też dwa zdjęcia Moniki jedno przed chorobą z wielkim bananem na twarzy, a drugie już w szpitalu z chustką na głowie i z podkrążonymi oczami. Na koniec napisała, że jest to dla mnie bardzo ważne i proszę o wsparcie i pomoc w zorganizowaniu leczenia dla mojej przyjaciółki w UK. Później taką samą wiadomość wysłałam do pozostałych członków zespołu.

Nie musiałam czekać długo na odpowiedź. A to, co zobaczyłam w wiadomości można powiedzieć śmiało, że mnie zaskoczyło. A wielki uśmiech zagościł na mojej twarzy i zaczęłam skakać po całym pokoju , krzycząc że kocham życie i że teraz wszystko się zmieni.

***

To tak: 

Nie wiem czy na twitterze jest coś takiego jak wiadomość prywatna, bo nie posiadam konta,ale to takie małe ale :P 

Co do tego bloga to mam mieszane uczucia, czy coś z niego będzie ...

Dziękuje za komentarze ;***