Rozdział IV

Obudziły mnie krzyki, co było dziwne, bo to w końcu szpital. Otwarłam oczy i to, co zobaczyłam było strasznie dziwne. Nade mną stała Aga z wielkim bananem na twarzy, nie wiedziałam, co jest grane, dziewczyna mocno mnie uściskała, pocałowała w policzek i powiedziała:

-Wyzdrowiejesz-i jeszcze raz mocno mnie uściskała.

-Puść mnie, bo się duszę- powiedziałam, gdy już mnie puściła zapytałam-Co Ty gadasz?

-Wyzdrowiejesz- uśmiechnęła się.

-Ale że jak?

- Bo zrobiłam taki mały myk – powiedziała i zaczęła opowiadać.

Oczy wyszły mi z orbit, otwarłam szeroko usta i powiedziałam:

- Ale jak to napisałaś do One direction?

- No normalnie- powiedziała z wielkim bananem na twarzy.

- I kto Ci odpisał?

- Jako pierwszy Niall- odparła.

- I co napisał?

- Że miał przyjemność z Tobą rozmawiać, co prawda przez tt ale rozmowa to rozmowa.

Nie miałam pojęcia, o co chodzi, więc poprosiłam o wyjaśnienia, a on napisał żebym spytała Ciebie, więc?

- Co więc?

- Gadaj, o co w tym chodzi.

- Nie ma, o czym gadać.

- No weź, powiedz. Wiesz jak się poczułam, gdy to napisał, jakbym nie była twoją przyjaciółką. Ukryłaś to przede mną.

- Przepraszam, ale to było przed tym całym zdarzeniem pół roku temu i pisałam z nim tylko 2 dni, a później już nie wchodziłam na, tt bo to nie miało sensu. Dziwne, że nadal mnie pamięta.

- Ciebie nie da się zapomnieć.

- A jednak się da- powiedziała smutno, a Aga wiedziała od razu, o co mi chodzi, przytuliła mnie mocno i pogładziła po plecach.

- Przepraszam, nie chciałam przypominać tamtych chwil.

- Nic się nie stało, tak miało być- powiedziałam i uśmiechnęłam się blado.

 - On jest dupkiem i tyle w tym temacie.

- Ta dupkiem, którego kochałam.-po czy dodałam szeptem- I chyba nadal kocham.

- On na to nie zasługuje.

- Tak wiem, dobra skończmy ten temat. Co z tym One direction?

-Okej, więc tak napisał, później ja odpisałam i tak kilka razy.

-I?

-Wyzdrowiejesz.- powiedziała i uśmiechnęła się.

- A coś więcej? Jak to się stanie? Bo raczej nie za dotknięciem czarodziejskiej różyczki.

- Nie, tak nie. To będzie zwykły sposób.

-Ale jaki?

-Tego nie zdradzę.- powiedziała z łobuziarskim uśmiechem.

-A to całkiem spoko. Dzięki. – odparłam odwracając od niej głowę w geście że się obraziłam.

-Oj już się nie fochaj złotko. – zaśmiała się, a ja nic jej nie odpowiedziałam.

-No weź. – ciągnęła dalej, a ja dalej stałam przy swoim.

- Dobra sama tego chciałaś.-wybuchła głośnym śmiechem i zaczęła mnie gilgotać.

-Proszę przestań, już nie będę.- błagałam pomiędzy wybuchami śmiech.

-Na pewno?- zapytała z poważną miną, która jej nie wychodziła.

-Tak.

-No dobra, ale pamiętaj jeszcze raz a tak łatwo nie odpuszczę. – zaśmiałyśmy się razem.

Aga spojrzała na zegarek, a oczy wyszły jej z orbit.

- Szlag, już 20 muszę uciekać. Mam jutro ostatni sprawdzian z chemii przed wakacjami. Trzymaj za mnie kciuki. Pa- powiedziała , pocałowała mnie w policzek i przytuliła.- Wpadnę jutro.

- Oczywiście, że będę trzymać – odparłam.- Będę czekać.

Gdy zamykała drzwi pomacham jej jeszcze raz i zagłębiłam się w rozmyślaniach o tym, co z tego wszystkiego wyniknie, bo niewiedza strasznie mnie irytowała. 

***

Dziękuję za te komentarze ;**