Rozdział XXI

Proszę jeśli masz zamiar tylko zareklamować swój blog to wejdź z zakładkę SPAM i właśnie tam to wpisz ;)
Obiecuje że na pewno wejdę i przeczytam ;))  
Ale liczę na to że Ty też przeczytasz mojego bloga  :P

*Perspektywa Moniki*

- I jak się czujesz? Nic Cię nie boli?- zapytała dr. Stawska.
-Nie wszystko jest okej- odparłam z uśmiechem, bo naprawdę czułam się świetnie.
-A głowa? Nie boli?- dopytywała. 
-Nie.
-Dobrze-podeszła do mnie wyciągając z kieszeni fartucha małą latarkę- Popatrz na mnie i staraj się nie mrugać.
Zaczęła świecić mi po oczach, ale po chwili przestała.
-Okej, jutro zrobimy tomografię i zobaczymy jak tam w twojej głowie.- uśmiechnęła się i dodała- Dobra to teraz już wołam tych tam- pokazała na drzwi- nich się cieszą twoim powrotem do żywych.
-Dziękuje- powiedziałam gdy już wychodziła i posłałam jej największy uśmiech, ona odparłam mi tym samym i zniknęła za drzwiami.

Po chwili do sali wpadli wszyscy i rzucili się na mnie, co spowodowała u mnie głośny wybuch śmiechu.

-O i właśnie tego śmiechu mi brakowało- powiedział Lou, który stał bardzo blisko Agi, nie powiem zaciekawiło mnie to.
-Ej co jest grane?- zapytałam i popatrzyłam pytająco na Agę i Lou. Dziewczyna zarumieniła się i spuściła głowę w dół.
-No bo ... tak jakby jesteśmy razem- powiedziała cichym głosem.
-Tak jakby?-zapytał szatyn- My jesteśmy razem.- poprawił ją.
-Ciesze się, coś jeszcze mnie ominęło jak sobie smacznie spałam?-zapytałam i popatrzyłam na każdego po kolei, zatrzymałam się na Karolinie.
-Mów. Który to?
-Yyy- dostałam tylko tyle w odpowiedzi.
-Ja- powiedziała za nią Zayn i wypiął dumnie pierś.
-Łał, coś jeszcze macie mi do powiedzenia?- zapytałam- Oczywiście gratuluje obydwóm parom.- dodałam.
-Jest jeszcze coś.- powiedział Andrzej.
-No to mów, chyba jeszcze bardziej się nie zdziwię.- odparłam.
-Umawiam się z Weroniką.- odparł
-Co?- krzyknęłam- Że z moją lekarką?
-No tak- powiedział jeszcze ciszej.
-Łał. Fajnie, będzie lekarz w rodzinie- powiedziałam, a wszyscy zaczęli się śmiać, nie wiem dlaczego.- Wiecie co?- każdy popatrzył na mnie- Zjadłabym coś- powiedziałam.
-No w końcu mówisz dobrze- powiedziała wesoło Niall, a ja z piorunowałam go wzorkiem- Znaczy się zawsze mówisz dobrze- poprawił się szybko.
-To kto idzie po jedzenie?
-Może nasze gołąbki- odparł Harry , Lou popatrzył na niego z miną " zabiję Cię", Aga pocwałować go w policzek i powiedziała.
-Nie denerwuj się tylko chodź.
-To co chcecie?- zapytał Lou.
-Wszystko co wpadnie wam w ręce, zjem wszystko.- odparłam.
-Ja też - dodał Niall.
-O Boże, będziemy musieli wykupić cały sklep, oni są identycznie- zaśmiał się- Współczuje waszym dzieciom, pewnie też takie będą. Dobra idziemy- powiedział i  pociągną Agę do wyjścia.
Spaliłam strasznego buraka i spuściłam głowę zerkając na blondyna, o w najlepsze uśmiechał się szeroko.
-Ja muszę lecieć- powiedział Liam- umówiłem się z Danielle.
-To pędź, nie karz jej czekać- odpadłam- A i przyprowadź ją kiedy, mówiłeś że muszę ja poznać-uśmiechnęłam się szeroko.
-Pewnie, mam nadzieje że jak najszybciej.
-Ja też mam taką nadzieje.
-My też spadamy- powiedział Zayn obejmując Karolinę- będziemy jutro.- wyszli razem z Liamem.
-My też idziemy- powiedział Andrzej i popatrzył na Harrego z miną" wyjdź".
-Ja nigdzie nie idę-odparł loczek-Dawno z nią nie gadałem i nie mam zamiaru wychodzić.
-Harry już.- sykną mój brat.
-Dlaczego?- zapytał jak małe dziecko.
-Oni muszą pogadać.-pokazał na mnie i Nialla.
-On z nią gadał cały czas, teraz moja kolej.
-Wyjdziesz sam czy mam użyć siły?
-Jezu, no dobra- powiedział smutno loczek, przybliżył się do mnie i przytulił. Niall odchrząknął, a Harry oderwał się ode mnie.
-Przecież jej nie zjem- powiedział, a ja się zaśmiałam. Blondyn był zazdrosny, podobało mi się to nie powiem.
-Pa słońce- powiedział Harry gdy wychodził.
-Do zobaczenia promyczku.-odpowiedziała prze śmiech. Niall zmierzył mnie wzrokiem, a ja uśmiechnęłam się niewinnie . Andrzej podszedł do mnie, pocałował mnie w czoło i powiedział:
-Trzymaj się, przyjdziemy jutro.
-Będę czekać.
Brunet wychodząc zamkną za sobą drzwi, a blondyn dalej patrzył na mnie tym dziwnym wzrokiem.
-No co?- zapytałam.
-Dlaczego nazwałaś go promyczkiem?- zapytał poważnie.
-Lepiej żebym powiedziała do niego kochanie, misiu lub kotku? Uwierz te słowa sa zarezerwowanie dla kogoś innego.
-Dla kogo?- cały czas był poważny.
-Dla Ciebie, Ty mój zazdrośniku-odparłam, a na twarzy blondyna zagościł ten cudowny uśmiech. Przybliżył się do mnie i chciał mnie pocałować, ale do sali weszła jak burza Ewelina, a chwile po niej Kamil.
-Jezu, to prawda. Nie wkręcali mnie, obudziłaś się.- krzyknęła blondynka i rzuciła się na mnie . Spojrzałam na blondyna i posłałam mu mój najpiękniejszy uśmiech, żeby się trochę rozchmurzył.
Ewelina zamęczała mnie pytaniami w stylu : " Jak się czujesz? Nic Cie nie boli? " Po 20 minutach przyszli Aga i Lou z jedzenie, od razu zaczęłam jeść razem z blondaskiem.
-Kocham Was- powiedziałam gdy byłam już najedzona.
-Tylko jak przynosimy jedzenie?- zapytał Lou ze smutną miną.
-Oczywiście że nie, zawsze was kocham. Ale najbardziej jak macie coś pysznego do schrupania.- odparłam ze śmiechem.
-Hehe dobra zapamiętam, my uciekamy.-powiedział przytulając mnie Lou, a po nim ta czynność zrobiła blondynka.
-To czekajcie wyjdziemy razem- Ewela- Kocham Cie siostra-powiedziała przytulając mnie.
-Ja Ciebie też- odparłam i zaśmiałam się. Kamil też mnie przytulił, wziął swoją dziewczynę za rękę i wyszli z sali, razem z Lou i Agą.
Zostałam tylko z Niallem. Blondyn uśmiechną się i zaczął się zbliżać, gdy był już 2 centymetry od moich ust do sali weszła lekarka i powiedziała:
-Musze coś sprawdzić- gdy nas zobaczyła, zmieszała się-Przepraszam- chciała wyjść ale ja zatrzymałam .
-Nic nie szkodzi, proszę sprawdzać- razem z Niallem zaczęliśmy się śmiać.
Lekarka posprawdzała wszystkie urządzenia wokół mnie i wyszła.
-No to do czterech razy sztuka?- zapytał blondyn.
-A przypadkiem nie mówi się do trzech razy sztuka?- zaczęłam się z nim drażnić.
-Od dziś zmienia to przysłowie, a Ty nie gadaj tylko przybliż się do mnie- powiedział i przyciągną mnie do siebie. Nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Po kilku chwilach oderwałam się od niego, mina Nialla była bezcenna . Uśmiechnęłam się i powiedziałam:
-Kocham Cię kochanie moje.
-Ja Ciebie też , zawsze i na zawsze.
-Tak zawsze i na zawsze.- powtórzyłam po nim, chłopak przysuną się do mnie i znów złączyliśmy nasze usta w idealną jedność.

***

Przepraszam za wszystkie błędy

I jest :P nie wiem czy jest wystarczająco długi,ale cóż musi taki zostać :P

Wiecie co już wiem jak skończę tego bloga, ale jeszcze muszę wrzucić przed to zakończenie kilka a może kilkanaście rozdziałów, ale  to tylko zależy od was czy będziecie chętnie czytać i komentować ;)

Jest to już 21 rozdziałów, może nie wszystkie powinny być nazwane rozdziałami, ale ciii :P

Dziękuje wam naprawdę za te wszystkie komentarze, gdy jej czytam to normalnie japka mi się cieszy i to bardzo bardzo  :))

A teraz takie osobiste podziękowanie : Marti ten komentarz pod rozdziałem IX po prostu mnie rozwalił, jak go zobaczyłam to oczy mi wyszły na wierzch, normalnie wielkie zaskoczenie .

Dziękuje Ci za to że tak wczuwasz się w to opowiadanie, wydaje mi się że nawet bardziej niż ja sama :P 

Ale nie tylko Ty to robisz i szczerze Wam za to dziękuje ;** 

To Wy dajecie mi kopa i to dla Was, ale również dla samej siebie pisze to opowiadanie ;)

Jeszcze raz dziękuje ;))

Kocham Was :D 

***

I tak mam chwile czasu to dodaje ;P

Od dziś posty będą dodawane co dwa może trzy dni , przepraszam ;* 

Mam nadzieje że jednak zostaniecie ze mną ;) i będziecie cierpliwie czekać ;P

Powód jest taki że skończyły mi się rozdziały napisane do przodu i muszę to nadrobić :P i teraz postaram się pisać o wiele dłuższe ;))

*** 

Jakbyście chciały dowiedzieć się czegoś o mojej osobie to dodałam zakładkę pt. "o mnie"  ;)

Możecie w komentarzach zadawać pytania, na pewno na nie odpowiem :))

To na dziś tyle wiadomości, dziękuje za uwagę :P 

Chodź nie wiem czy którejś z was będzie się to chciało czytać, ale mam nadziej że tak ;)

Jeszcze raz dziękuje za komentarze ;**