Rozdział XX

Proszę jeśli masz zamiar tylko zareklamować swój blog nawet nie czytając mojego to nawet nie męcz się i nie wpisuj tego w komentarzach. 

Uwierzcie jeśli ktoś nowy dodaje komentarz na tym blog, ja wchodzę na jego profil i jeśli ma bloga wchodzę na niego i czytam. 

Naprawdę. 

Nie lubię czegoś takiego. 

Może Was w jakiś sposób teraz uraziłam, ale to naprawdę jest denerwujące.

Możecie chociaż sprawiać pozory że czytacie, a nie tylko wkleicie link i tyle. 

Dziękuje za uwagę.

Teraz zapraszam do czytania rozdziału ;))

*Perspektywa Nialla*

Minął kolejny tydzień, a ona dalej nie obudziła się. Dlaczego? Tylko to pytanie nasuwało mi się na myśl.
Patrzyłem na jej twarz, a po moich policzkach spływały łzy, nie kontrolowałem tego, nie kryłem się z tym , bo po co? Wszyscy wiedzieli że zależy mi na niej, a ja nie ukrywałem swoich uczuć. Siedziałem przy niej cały czas, trzymałem za rękę i mówiłem do niej.
Za chwile miała przyjść cała zgraja, przybliżyłem swoja twarz, aby dać jej całusa, pocałowałem ją i opadłem na krzesło. Patrzyłem tempo w okno, gdy poczułem że Monika ściska moja dłoń, od razu popatrzyłem na nią i uśmiechnąłem się szeroko, a ona powiedziała zachrypniętym głosem:
-Hej.
-Jezu, to dziej się naprawdę? Powiedz że to nie jest sen.
-Nie, to nie sen- powiedziała i zaśmiała się. Boże jak brakowało mi jej śmiechu.- Ile spałam?- zapytała po chwili.
-Ponad dwa tygodnie-odparłem- Poczekaj pójdę po lekarkę- powiedziałem i chciałem już wstać lecz złapała mnie za rękę.
-Proszę zostań. Nic mi nie jest - uśmiechnęła się.
-Brakowało mi tego uśmiechu- wypaliłem za szybko.
-A mi brakowało widoku tych pięknych niebieskich oczu.-powiedziała.
-Mogę Cię o coś zapytać?- poprosiłem.
-Mhm- mruknęła patrząc mi w oczy.
-Słyszałaś co do Ciebie mówiliśmy?
-Mhm- znów to zrobiła, a po moim ciele przeszedł dreszcz.
-I?- zapytałem.
-Przecież powiedziałam to samo ostatnio-odparła.
-Czyli naprawdę chciałaś to powiedzieć?
-Oczywiście- powiedziała i uśmiechnęła się z tymi swoimi dołeczkami. Zbliżyłem się do niej aby ja pocałować, ale drzwi do sali otwarły się i do pokoju po cichu weszli nasi przyjaciele, gdy tylko zobaczyli Monikę od razu zaczęli piszczeć i skakać jaki głupi, aż do sali przybiegła pielęgniarka, po chwili wybiegła i znowu przybiegła tyle że z panią doktor.
-Musicie wszyscy wyjść- krzyknęła lekarka.
-Nie, nich zostaną- powiedziała Monika.
-Przykro mi, muszą. A ja muszę Cię zbadać, to potrwa tylko chwilę- powiedziała i uśmiechnęła się.
Monika posmutniała, wstałem z krzesła, przybliżyłem się do niej i szepnąłem:
-Za chwilę wracam- pocałowałem ja w policzek. Momentalnie uśmiechnęła się , a ja z całą reszta wariatów wyszedłem na korytarz. 

***

Ten jest bardzo krótki, ale postaram się aby następny było dłuższy ;) jakoś nie mam siły na nic, przykro mi .

Ale myślę że się nie pogniewacie za tą długość, bo jest w nim moment na który wszystkie czekałyście :P 

Dziękuje za komentarze ;** 

A i na wasze blogi obiecuje wejść jak najszybciej i przeczytać wszystko. 

Naprawdę zrobię to jeszcze w tym tygodniu, obiecuje.

Kocham Was ;D 

*** 

A teraz trochę złą wiadomość : 

Mam malowanie w pokoju i będzie chwilowy zastój w dodawaniu rozdziałów, ale postaram się dodać jak najszybciej następny ;) 

I tak malowanie, ale tylko z 1D puszczonym na fula :P 

To co że tata i brat chcą mnie za to zabić :D 

Więc myślę że będziecie czekać cierpliwie ;) 

Kocham Was ;***