Rozdział VI

*Tydzień później*

Za cztery dni mamy lecieć do Londynu, tzn. ja, moje dwie przyjaciółki Karola i Aga razem z moim brat Andrzej, który ma być naszym „opiekunem”, chodź on jest gorszy niż 6-letnie dziecko, razem z Louisem są tacy sami. Ewela zostaje w kraju, bo ma do załatwienia sprawy ze studiami, będę za nią tęsknić jak i za całą rodzinką i znajomymi. A za dwa dni wychodzę ze szpitala, pierwszy raz od 8 miesięcy. Szczerze dziwne uczucie, ale ciesze się.

Są wakacje gorąco ja cholera, chodź ja nie muszę narzekać, bo w głowę na 100 % nie jest mi gorąco. Staram się swoją chorobę obracać w żart, ale nie zawsze to mi się udaje.

Kiedyś powiedziałam coś głupiego na temat tego co się dzieje w mojej głowie i właśnie po niej dostałam od każdego do po kolei. Najrzadziej „bił” mnie Niall, on w ogóle prawie się nie odzywała, tylko patrzył na mnie tym swoimi oczami. A najlepsze jest to, że nawet kiedy go na tym przyłapałam on nie odwracał wzroku, tylko parzył dale. Peszyło mnie to strasznie. A najgorsze jest to że dalej nie zadał mi tych pytań o których mówił w dniu kiedy ich poznałam. Właśnie ich bałam się najbardziej.

Aż pewnego dnia Louis na niego skoczył, a blondyn obrzucił go srogim spojrzeniem i powiedziała:

-Przestań w końcu zachowywać się jak dziecko.

-Nie zachowuje się jak dziecko, a skoczyłem na Ciebie, bo nawet nie reagujesz na nasze pytania, tylko siedzisz i wgapiasz się w Monikę jak w obrazek, musiałem Cię wyrwać z tego transu-tłumaczył się Lou. A ja spaliłam buraka i spuściłam wzrok w dół, udając, że zauważyłam plamę na moich słodkich papciach z króliczkami.

-Może nie chciałam żebyś mnie z niego wyrywał?

Gdy usłyszałam to zdanie, moja twarz zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Wstała ze swojego miejsca i ruszyłam w stronę drzwi, a później skierowałam się w stronę WC. Nie chciałam tego słuchać, chodź jego słowa były najpiękniejszymi, jakie do tej pory słyszałam, nie chciałam robić sobie złudnych nadzieje, jak w przypadku ... Nie lepiej o Nim nie myśleć, bo skoro On nie myśli o mnie to czemu ja mam to robić. A co do Niall przecież on nie pokochał i nie pokocha dziewczyny z pasożytem w głowie.

*Perspektywa Niall’a*

-Może nie chciałem żebyś mnie z niego wyrywał?- wypaliłem zanim ugryzłem się w język. Naglę zauważyłem, że Monika wstaje i wychodzi z sali. Chciałem za nią pójść, ale Liam złapał mnie za rękę i pokręcił przecząco głową, więc opadłem z powrotem na krzesło.

-Mów.-powiedział Liam, spojrzałem na niego pytająco.

-Ale niby, co?

-Powiedz, co do niej czujesz.- powiedział Zayn, a ja przeniosłem swój wzrok na niego.

-Ale do kogo?

-Nie rób z siebie kretyn, tylko gadaj zanim wróci.-Lou.

-Nie wiem, o co wam chodzi.-zapierałem się dalej, chodź tak naprawdę wiedziałem .

-Kochasz ją? – wypalił z grubej rury Harry.

-Kogo?- robiłem z siebie jeszcze większego głupka.

-Czy ty jesteś idiotą-wykrzyczał Lou- Chodzi o Monikę, śliczną dziewczynę z zielonymi oczami… -przerwałem mu.

-Zielono-niebieskimi.

-Mniejsza o to, chodzi o nią. Śliczną dziewczynę z zielono-niebieskimi oczami- te trzy wyrazy mocno zaakcentował i mówił dalej - która ostatnie 8 miesięcy spędziła w tej sali.- powiedział.

-Dokładnie 8 miesięcy, 4 dni i 15 godziny- powiedziała, nie mogłem się odwrócić i spojrzeć na nią. Bałem się, zastanawiałem się czy długo stoi i przysłuchuje się naszej rozmowie. Mam nadzieje, że tylko chwilę i nie słyszała tego jak robiłem z siebie kretyna próbując odwlec tą rozmowę, której na pewno chłopaki mi nie przepuszczą.

Siedzieliśmy w milczeniu, kiedy ona się roześmiała.

-Co się tak śmiejesz mała?-zapytał Lou.

-Po pierwsze nie jestem mała, a po drugie to była chyba najdłuższa chwila, w której milczeliście, a to raczej nie jest do was podobne.

-Bo niby, co mieliśmy powiedzieć? – zapytał ja zwykle w porę Harry.

Monika uśmiechnęła się blado i ziewnęła, wiedziałem, że nie chce już ciągnąc tego tematu i chce pozbyć się nas, więc powiedziałem wstając:

-Jesteś zmęczona, pójdziemy już- pokazałem chłopakom drzwi i podszedłem do dziewczyny, przytuliłem ją do siebie i szepnąłem na ucho:

-Przepraszam za nich- zbliżyłem swoje usta do jej policzka. Ona uśmiechnęła się tylko i kiwnęła głową na znak, że nic się nie stało. Chłopaki wyściskali Monikę i wyszli na korytarz. Zamykając drzwi spojrzałem na nią ostatni raz, widziałem jej odbicie w szybie do której była zwrócona uśmiechnęła się szeroko, właśnie ten jej uśmiech kochałem najbardziej.

***

Co do rozdziału nie bardzo jestem z niego zadowolona, ale trudno ...

Kocham Was wszystkie normalnie :P

Jesteście wielkie ;)

Dziękuje za te długieee jak i ta krótsze komentarze wszystkie tak samo mnie cieszą :D