Rozdział XV

I nadszedł ten dzień , dzień w którym wszystko się skończy i zacznie na nowo. Boję się i to bardzo, ale nic gorszego się nie stanie.
Wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki, blondyn jeszcze spał i uśmiechał się do swoich snów. Wczoraj jego wsparcie bardzo mi pomogło i tak jakoś wyszło że znowu spał w moim pokoju.
Wyglądał tak uroczo. Podeszłam z powrotem do łóżka , nachyliłam się nad nim i delikatnie pocałowałam go  w usta, modliłam się o to aby nie obudził się , ale on tylko uśmiechną się przez sen jeszcze szerzej. Szybko odwróciłam się i pobiegłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic i owinięta ręcznikiem wróciłam do pokój. Nialla już nie było, zabrałam ubrania i z powrotem poszłam do toalety. Już ubrana zeszłam na dół. W kuchni siedzieli już Liam, Lou, Aga, Ewela i Niall. Uśmiechnęłam się  i powiedziałam:
-Dzień dobry.
-Hej- odpowiedzieli równo.
-Co na śniadanie? Jestem strasznie głodna.
-Jajecznica którą zrobiła Aga. - powiedziała Lou patrząc na blondynkę jak w obrazek.
Czy ja o czymś nie wiem?- pomyślałam.
-O super - powiedziałam radośnie, siadając obok niebieskookiego- Kocham twoją jajecznice- dodałam patrząc na przyjaciółkę.
- Widome, każdy ją kocha- odpowiedziała ze śmiechem.
-Nie ma to ja skromność- powiedziałam śmiejąc się, jednocześnie biorąc się za jedzenie.
Gdy już prawie kończyłam ,wszyscy oprócz Niall wyszli z pomieszczenia w szybkim tępię. Nie wiedziałam o co chodzi, gdy nagle w drzwiach pojawiła się tylko głowa Lou i powiedział:
-Wy zmywacie!
-No pięknie- tylko tyle powiedziałam, bo nie było sensu się kłócić.
-Nie jest aż tak źle- powiedział blondyn.
-W sumie to nie, dobra zabierzmy się za to szybko bo jak reszta wstanie to będziemy mieć więcej roboty.
-Masz racje.
Szybko nam poszło, ja myłam a Niall wycierał. Pod sam koniec chłopak nachylił się nade mną i szepną mi do ucha:
-Miałem dziś bardzo miłą pobudkę- uśmiechną się łobuzersko, a ja zrobiłam wielkie oczy i cała oblałam się rumieńcem.
-Przepraszam- zdołałam wydukać.
-Nie masz za co mnie przepraszać, ja ... - nie skończył bo do kuchni wlazł jak zwykle w porę Lou.
-Wiem że bardzo chcecie dokończyć to mycie, ale niestety nie możecie. Musimy zbierać się do szpitala.- powiedział.
-O kurde, zapomniałam - powiedziałam ze smutkiem w glosie.
-Nie marudź tylko chodź. Po tej operacji wyzdrowiejesz , więc nie mam co się smucić- powiedział szatyn.
-W sumie to chyba masz racje- odparłam- Chyba pierwszy raz w życiu- dodałam ciszej.
-Ej to rani- powiedział  z udawanym płaczem, przytuliłam go i podeszłam do lodówki wyciągając z niej marchewkę, którą mu podałam mówiąc:
-Na przeprosiny?
-Jasne- wyrwał mi warzywo i wybiegł szybko z kuchni, Niall tylko stał i śmiał się .
-Dobra zbierać się i wychodzimy.- usłyszałam krzyk Andrzeja.
Wyszliśmy z pomieszczenia kierując się do holu gdzie byli już wszyscy . Ubrałam buty i wyszliśmy.

W szpitalu byliśmy po 20 minutach, bałam się strasznie ale miałam obok siebie przyjaciół i to dodawało mi odwagi.
Pani doktor zabrałam mnie do sali żeby mnie przygotować do operacji. Gdy wszystko było gotowe, pozwoliła całej zgraji wejść do środka. Wszyscy się na mnie rzucili i zaczęli przytulać. Niall został na sam koniec, gdy mnie przytulała szepną mi do ucha:
-Mam Ci coś do powiedzenia, ale to później, wiec operacja uda się .
Uśmiechnęłam się do niego. Wszyscy wyszli z sali, a ja jeszcze zadzwoniłam do rodziców, byli bardzo zdenerwowani i wyrzucali sobie że nie mogę być teraz ze mną. Powiedział im że ich kocha i szybko się rozłączyłam żeby nie rozpłakać się. Po chwili przewieźli mnie na sale operacyjną. A jedyne co pamiętam to, to jak zakładali mi maskę tlenową.

 ***

Hmmm.... Możecie mnie zabić, ale jakoś ostatni nie podoba mi się to co pisze ... 

Dziękuje za komentarze ;** 

Kocham Was normalnie :P